ΜΑΚΜΠΕΘ

pl.macbeth.web.5

pl.macbeth.web.101

1/4

ΤΟΥ WILLIAM SHAKESPEARE

Μπορεί ο διάβολος να λέει την αλήθεια; (Ο. Σαίξπηρ, Μακμπέθ)

Ο στρατηγός Μακμπέθ επιστρέφει θριαμβευτής από τον πόλεμο των Σκωτσέζων με τους Νορβηγούς. Στο δρόμο του συναντάει τρία πνεύματα που τον προσφωνούν με τίτλους που δεν κατέχει και εντέλει του υπόσχονται το βασιλικό στέμμα. Ανακαλύπτοντας πως οι πρώτες προβλέψεις τους βγήκαν αληθινές, αποφασίζει να κυνηγήσει άμεσα τον θρόνο και να πραγματοποιήσει την υπόσχεση που του δόθηκε. Έτσι, εμπλέκεται σε έναν απελπισμένο χορό ανάμεσα στην προφητεία και τη φιλοδοξία, την ατομική και τη συλλογική ηθική, την πραγματικότητα και τη μαγεία, την αγρύπνια και το όνειρο. Ένα έργο πολιτικό και βαθιά υπαρξιακό, το Μακμπέθ αποτελεί μία απ’ τις πιο συναρπαστικές σκιαγραφήσεις της πολύπλοκης, αμφίσημης και επικίνδυνα αυθαίρετης σχέσης του ανθρώπου με το χρόνο.

Η ομάδα Νοσταλγία συμπληρώνει 20 χρόνια ζωής και επιλέγει το σαιξπηρικό αριστούργημα και την εμπνευσμένη μετάφραση του Δημήτρη Δημητριάδη για να φωτίσει θεμελιώδη, ανά τους αιώνες, θέματα της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας. Με έρευνα χρόνων, η Τώνια Ράλλη επιστρέφει στο σύμπαν του Σαίξπηρ. Η σκηνοθέτης καταδύεται στο δραματουργικό βάθος του έργου για να αναδυθεί ανάμεσα στο διαχρονικό και το επίκαιρο, εγείροντας προβληματισμούς πάνω σε μια ιστορία χωρίς αίσιο τέλος. Πρόκειται για την ιστορία της δίψας του ανθρώπου για εξουσία, και της πορείας του μέσα στον σκοτεινό λαβύρινθο που αυτή τον οδηγεί. Στις ατραπούς αυτού του λαβύρινθου, το πραγματικό μπλέκεται με το φανταστικό, και και το “αύριο” γίνεται “χθες” μέσα σε μια στιγμή. Όπως σημειώνει ο Δημήτρης Δημητριάδης στο επίμετρο της μετάφρασής του, τα γεγονότα του έργου “διαδραματίζονται σε χρόνο μηδέν: έναν χρόνο που είναι ο χρόνος των πράξεων και των σκέψεων, ένας χρόνος εσωτερικός, νοητικός, και όχι ο χρόνος του ρολογιού.”

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ

Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αχιλλέας Βατρικάς (Ντάνκαν), Γιώργος Κισσανδράκης / Ηλίας Καρακωνσταντάκης (Μάλκολμ), Ίριδα Μάρα (1η μάγισσα), Νάντια Μαργαρίτη (2η μάγισσα), Έλενα Μεγγρέλη (3η μάγισσα), Τατιάνα-Άννα Πίττα (Λαίδη Μακμπέθ), Γιώργος Σίμωνας (Μπάνκο), Συμεών Τσακίρης (Μακμπέθ), Γιώργος Φριντζήλας (Μακντάφ)

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη

Σκηνογραφία: Μαγιού Τρικεριώτη

Κοστούμια: Grace Gely

Κίνηση: Κική Μπάκα

Μουσική σύνθεση: Θέμος Σκανδάμης

Μουσική παραγωγή: Κώστας Στεργίου

Φωτισμοί: Μάριος Κουτσουρέλης

Φωτογραφία - βίντεο: Παναγιώτης Λαμπής

Μάσκες: Αλέξανδρος Λόγγος, Κωνσταντίνα Τσιάκα

Βοηθός σκηνογράφου: Δήμητρα Χίου

Κατασκευή σκηνικού: Θανάσης Θαλασσινός, sickmyduck.lab

Ζωγράφος: Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης

Graphic Design: Ηλίας Πανταλέων

Επικοινωνία: Δάφνη Ανέστη

08 . 10 - 21 . 11 . 2021

RABBITHOLE | Γερμανικού 20, Μεταξουργείο

Παραστάσεις: Παρασκευή, Σάββατο & Κυριακή στις 21:00

Εισιτήρια: 15€ (γενική είσοδος), 10€ (μειωμένο)

Οnline προπώληση*:

Κρατήσεις - πληροφορίες: 210 52 49 903 | Ώρες ταμείου: 18:00 - 21:00

Διάρκεια: 130’

Μια παραγωγή της ομάδας Νοσταλγία

*************************************************************************************************

Το έργο "Μακμπέθ" πρωτοπαρουσιάστηκε το Μάρτιο του 2020 και οι παραστάσεις διακόπηκαν λόγω της πανδημίας.

Οι συντελεστές της πρώτης παρουσίασης ήταν οι παρακάτω:

Θίασος: Αχιλλέας Βατρικάς (Ντάνκαν), Γιώργος Κισσανδράκης (Μάλκολμ), Νάντια Μαργαρίτη (2η μάγισσα), Έλενα Μεγγρέλη (3η μάγισσα), Τατιάνα-Άννα Πίττα (Λαίδη Μακμπέθ), Ειρήνη Σγουρίδου (1η μάγισσα), Γιώργος Σίμωνας (Μπάνκο), Συμεών Τσακίρης (Μακμπέθ), Γιώργος Φριντζήλας (Μακντάφ)

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Τώνια Ράλλη

Σκηνογραφία: Μαγιού Τρικεριώτη

Κοστούμια: Grace Gely

Κίνηση: Κική Μπάκα

Μουσική σύνθεση: Θέμος Σκανδάμης

Μουσική παραγωγή: Κώστας Στεργίου

Φωτισμοί: Μάριος Κουτσουρέλης

Φωτογραφία - βίντεο: Παναγιώτης Λαμπής

Μάσκες: Αλέξανδρος Λόγγος, Κωνσταντίνα Τσιάκα

Βοηθός σκηνογράφου: Δήμητρα Χίου

Κατασκευή σκηνικού: Θανάσης Θαλασσινός, sickmyduck.lab

Ζωγράφος: Κωνσταντίνος Κυπριωτάκης

Graphic Design: Νίκος Δερβίσης

Επικοινωνία: Δάφνη Ανέστη

Όποιος συμβουλεύεται για το μέλλον χαρτορίχτρες, παραιτείται χωρίς να το ξέρει από μιαν εσωτερική επίγνωση για τα μελλούμενα χίλιες φορές ακριβέστερη απ’ όλα όσα πρόκειται να ακούσει εκεί πέρα. Τον κινητοποιεί η νωθρότητα μάλλον παρά η περιέργεια, και τίποτε δεν μοιάζει λιγότερο με την πειθήνια αποβλάκωσή του ενώ παραστέκει στην αποκάλυψη της μοίρας του από την παράτολμη, σβέλτη χειρονομία με την οποία ο τολμηρός καθορίζει το μέλλον. Γιατί η ετοιμότητα του πνεύματος είναι εκχύλισμά του· το ν’ αντιληφθείς τι ακριβώς συμβαίνει σε μια συγκεκριμένη στιγμή είναι πιο αποφασιστικό από το να γνωρίζεις από πριν τα πλέον απόμακρα. Τα προμηνύματα, οι διαισθήσεις, τα σημάδια διασχίζουν μέρα-νύχτα τον οργανισμό μας σαν κύματα. Το ερώτημα είναι αν πρέπει κανείς να τα ερμηνεύσει ή να τα αξιοποιήσει. Όμως δεν συνδυάζονται τα δύο μαζί. Η δειλία και η νωθρότητα συστήνουν το ένα, η νηφαλιότητα και η ελευθερία το άλλο. Γιατί προτού μια τέτοια προφητεία ή προειδοποίηση γίνει κάτι έμμεσο, λέξη ή εικόνα, η μεγαλύτερή της δύναμη έχει ήδη σβήσει, η δύναμη με την οποία μας πετυχαίνει καίρια και μας εξαναγκάζει, μη ξέροντας σχεδόν το πώς, να πράξουμε ανάλογα. Αν το παραλείψουμε αυτό, τότε, και μόνο τότε, αποκρυπτογραφείται. Τη διαβάζουμε. Τώρα όμως είναι πια αργά. Γι’ αυτό, όταν ξαφνικά ξεσπάσει πυρκαγιά ή έρθει απρόσμενα η είδηση ενός θανάτου, μέσα στην πρώτη βουβή τρομάρα υπάρχει ένα αίσθημα ενοχής, ή ακαθόριστη μομφή: δεν το ‘ξερες τάχα στο βάθος; Δεν ηχούσε ήδη, την τελευταία φορά που μιλούσες για τον νεκρό, αλλιώτικα στο στόμα σου το όνομά του; Δεν σου γνέφει μέσ’ απ’ τις φλόγες το χθες-βράδυ, που τώρα μόλις καταλαβαίνεις τη γλώσσα του; Κι αν χάθηκε κάτι που τ’ αγαπούσες, δεν υπήρξε ήδη ώρες, μέρες πριν κάποια αχλή γύρω του, κοροϊδία ή πένθος, που το πρόδιδε; Σαν τις υπεριώδεις ακτίνες η μνήμη φανερώνει στον καθέναν κάποια γραφή μες στο βιβλίο της ζωής, που αόρατα, σαν προφητεία, σχολίαζε το κείμενο. Μα δεν αλλάζει κανείς ατιμώρητα τις προθέσεις, δεν παραδίνει τη ζωή που δεν βιώθηκε σε τραπουλόχαρτα, σε πνεύματα, σε άστρα που την εξαντλούν παρευθύς και την αχρηστεύουν για να του την επιστρέψουν βεβηλωμένη· δεν εξαπατά κανείς ατιμώρητα το κορμί ως προς τη δύναμη του να παραβγεί με τις μοίρες στο δικό του έδαφος και να νικήσει. Η στιγμή είναι το καυδιανό δίκρανο κάτω από το οποίο το πεπρωμένο υποκλίνεται μπροστά του. Το να μεταβάλεις την απειλή του μέλλοντος σε εκπληρωμένο παρόν, αυτό το ευκταίο τηλεπαθητικό θαύμα, είναι έργο αυτούσιας πνευματικής ετοιμότητας. Οι πανάρχαιες εποχές, όπου μια τέτοια συμπεριφορά ανήκε στην οικονομία της καθημερινής ζωής του ανθρώπου, του πρόσφεραν μέσα στο ίδιο του κορμί το πιο φερέγγυο όργανο της προμαντείας. Η αρχαιότητα γνώριζε ακόμα την αληθινή πρακτική, και ο Σκιπίων, σκοντάφτοντας καθώς πατά τη γη της Καρχηδόνας, φωνάζει, απλώνοντας στην πτώση του πλατιά τα χέρια, το νικητήριο σύνθημα: Teneo te, Terra africana!* Αυτό που πήγαινε να γίνει σημάδι τρόμου, εικόνα γρουσουζιάς, το δένει σωματικά με τη στιγμή και γίνεται ο ίδιος υπηρέτης του κορμιού του. Με αυτό ακριβώς γιόρταζαν ανέκαθεν τους μεγαλύτερους θριάμβους τους οι παλιές ασκητικές πρακτικές της νηστείας, της αγνότητας, της αγρύπνιας. Κάθε πρωί η μέρα απλώνεται σαν φρέσκο πουκάμισο επάνω στο κρεβάτι μας· αυτό το άφθαστα λεπτό, άφθαστα πυκνό πλέγμα καθαρής προφητείας μας πάει γάντι. Η ευτυχία των επόμενων εικοσιτεσσάρων ωρών εξαρτάται από το αν θα καταφέρουμε ξυπνώντας να το αντιληφθούμε.

Βάλτερ Μπένγιαμιν, Μονόδρομος

Μετάφραση: Νέλλη Ανδρικοπούλου

Εκδόσεις Άγρα

__________________________________

* Γη της Αφρικής, σε κρατώ. (Σ.τ.μ.)